Arnold schreef...
5 december. Mijn oudste dochter, 46 jaar, overlijdt aan kanker. Een vorm van mondkanker waarvan de artsen een jaar daarvoor zeiden dat het weg was. Ze was schoon. Maar niets was minder waar. Ze laat een man en zoontje van zes jaar achter.
Begin dat jaar merkte ik dat ik behoefte had om te praten, mijn verdriet een plekje geven en zoals ik 20 jaar geleden na het overlijden van haar moeder ook had, ik leef en wil verder leven. De psycholoog die ik toen had was overleden en moest op zoek.
De reviews op internet brachten me bij Jeannette. Zij kon me vrij snel op mijn gemak stellen. Zij luisterde en had alle aandacht voor mij. Ze leefde zich in en spiegelde.
Na elke setting had ik het gevoel een stapje verder te zijn. Ik ben er nog niet maar dank zij Jeannette wel goed op weg. Ik weet dat ik altijd op haar terug kan vallen maar weet ook dat rouwen en verdriet hebben mag. Het heeft tijd nodig.
Dank je wel Jeannette.